امام حسین(ع) و عاشورا در کلام شهید آوینی

<<اکنون امام در برابر تاریخ ایستاده است و به صفوف لشگریان دشمن که همچون سیل مواج شب تا افق گسترده است می نگرد. به عمر سعد در حلقة صنادید کوفه چه باید گفت؟ وااسفا! که کلام را از حقیقت جز اندکی نصیب نیست و از آن بدتر، سیمرغ بلند پرواز دل را بگو که اسیر این قفس تنگ و بال های شکسته است.
چه روزگار شگفتی! مردی با بار عظیم مظهریت حق، اما... با چهره ای انسانی چون چهرة دیگران و جثه ایی که از دیگران بزرگتر نیست.
عجبا! این یوسف زمانه چه زیباست؛ اما این زیبایی را چه سود آنگاه که جهلاء او را آیینة خویش می بینند و در او نیز، آن گونه نظر می کنند که در خویش... وااسفا! یعنی هیچ راهی وجود ندارد که آنان حقیقت وجود را دریابند؟
شمسی است که غروب خویش را در این سیل مواج شب می نگرد و انتظار می کشد تا در شفق خون خویش غروب کند. اما کدام غروب، وقتی که نور جهان هر چه هست از مصباح وجود او منشاء می گیرد؟
... و از آن روز دیگر آتش بر یاران حسین سرد و سلامت است و تیرها پیک های بشارتی هستند به بهشت. تیرها می بارند... تا بین ما و حیات را هر چه هست، ببرند و رشته توکل ما را محکم کنند و ما را به یقین برسانند و سر آنکه آتش بر ابراهیم گلستان می شود نیز یقین است. اگر تو نیز یقین کنی که آتش بی اذن خالق آتش نمی سوزاند بر تو نیز سرد و سلامت خواهد شد.>>